Na al die jaren een gekke, bokkende en rennende manege pony geweest te zijn is Pieter nu al bijna 4 jaar een echt eigen paard. Hij heeft in die tijd een ware glow-up doorgemaakt en is uitgegroeid van doorgezakt hobbelpaard naar een iets-minder-doorgezakt gelukkig hobbelpaard. Maar wél een met een heel luxe pensioen, waar veel manegepaarden van dromen. Ondanks zijn leeftijd gedraagt hij zich als een jaarling, elk grassprietje dat verkeerd staat is een excuus om een sprong te maken welke niet veel weg heeft van de kunsten van de Lipizzaners van de Spaanse Rijschool. Er staat dan ook niks voor niks kruising Arabier in zijn paspoort, ik denk nog altijd dat dat te maken heeft met zijn temperament tijdens het zetten van een enting. Helaas heeft Pieter zijn opvliegende karakter hem ook een peesblessure opgeleverd. Inmiddels zijn wij al een jaar verder, en staan wij te bibberen in onze laarzen of Pieter zijn pees de eerste keer draven gaat overleven (als je alle drafjes van het afgelopen jaar aan de hand niet meerekent, er stonden nogal wat grassprietjes scheef). Deze meneer verdient het namelijk deze zomer weer als een raket de wei op te snellen en zijn weidegenoot heel hard te negeren (ja, een heel sociaal paard is het helaas ook niet). Ondanks al zijn nukken heeft Pieter veel harten verovert. Menig manegeganger kent hem nog van vroeger, want het is dus echt wel een bijzonder pony'tje.